² tak bulo...
² tak bulo, ³ tak bude. ² doky sv³t stojatyme na kol³nax, men³ ne maº u n’omu m³sc’a. Samotn³st’ — zabavka dl’a d³tej. Kynuly sr³bne br’azkal’ce — hrajtes’a. ² vony hrajut’s’a. ² vony pest’at’ sebe u tysh³. ² vony plachut’s’a komus’ u tysh³... d³ty. D³ty! Hospody, a chy zhyly vy z³ sv³tom. Ja zhyla. Pot³m sxopylas’a za nytochku samotnosty, za c’u sr³bnu zabavku... Dumala zahrajus’a, zabudus’a, zal’ubl’us’a, znyknu. Xto ja? Xto ja? Choho varta zh³nka u c’omu sv³t³? Os’ taka sob³ rus’ava, b³loshk³ra... os’ taka sob³ krapka, sv³tova horoshyna... p’jatychuttºva sformovana symetr³ja.
S’ohodn³ m³j ostann³j den’. Nu shcho zh, slavnozv³sno korolevo, na scenu! ² ja vyjdu. A vy postavyte dzerkalo pered³ mnoju. Ohol’atymus’. Ale, jak ne rozd’ahaj, odnakovo ta sama sut’... klubochky nerv³v, dumok, pochutt³v, a os’ och³, os’ vusta, a shche zuby hostr³... syla.
Ja n³koly ne farbuvala n³ht³v. Vony v mene rozhev³. Pevno, ja ne fal’shyva. Pevno, ja — zhyva. Pevno, ja — zh³nka. ² t³l’ky pochuly “zh³nka “ — maº koxaty, maº koxanc³v. A chy maº? A chy potr³bno? Chomu potr³bno?
Odn³º¿ noch³ bula banal’na. ² t³º¿ noch³ buv v³n ³ ja, ja ³ v³n. ² to bulo tak banal’no, ³ to bulo tak xoroshe. Ale u tomu ne f³zychne. A na ranok ja krychala jomu... Ty vyr³shyv, shcho stav osoblyvym cholov³kom, dos’ahnuvshy pevno¿ hlybyny, ale ne vraxuvav, shcho zhytt’a hlybshe v³d tebe ³ tvoho zrostu, tomu ne dyvujs’a, shcho c³º¿ noch³ ja ne bazhala maty tebe za cholov³ka.
P³dl³tkovyj v³k v³d³jshov, zabravshy v mene d³vochu cnotu. Ja b³l’she ne zaxopl’ujus’a cholov³kamy na odnu n³ch. Ale ty tak vyr³shyv. Shcho zh, l’ubchyku, mushu dopomohty tob³. Kolekc³onuj mo¿ nespravzhn³ kv³ty ³ roby sob³ chuttºvyj herbar³j, ale tak lehko ty ne zmozhesh sp³znaty moº ºstvo. Pevno, zabuv chy ne pom³tyv, shcho ja — zh³nka.
A pot³m xvora lezhala p³sl’a movchazno¿ noch³ z toboju. Hor³la oblychch’am ³ t³lom. Pal’c³ shukaly pul’sujuch³ nervy ³ l³mfy, shchob xoch jakos’ prypynyty ce shalenstvo. Nav³shcho ty vyr³shyv, shcho ja pokoxala tebe?
Vnoch³ u xolodnomu l³zhku shukala por’atunku. St³ny ´valtuvaly mene, pam’jataju azbestovyj smak ¿x c³lunk³v.
Xlopchyku, shcho ty nako¿v?
A na ranok vse sprostylos’a. Vnutr³shn’a trojanda zaplakala krov’ju, ³ pot’ahlys’a dn³, koly men³ vzhe bulo bajduzhe... Ale cej m³n³kl³maks porusheno neoberezhnym zapytom.
Nav³shcho ty cholov³k?
Os’ taka vona bula, sproba p³znaty, jak ªva dala jabluko Adamu. Bezumstvo. Palajucho¿ noch³ palala... Ale ja b³l’she ne mala n³koly n³koho. Nav³shcho? Ja ne narodzhena, shchob berehty cholov³che. U c’omu sens³ ja, pevno, ne zh³nka. Xtos’ skazhe: “emansypantka”, a kl’at³ fem³n³stky zrad³jut’, zdumavshy, shcho peretvorylas’a na... ale n³.
Bula n³ch ³ bazhalos’a. Bazhalos’a xoch kohos’. Bazhalos’a na volohyx prostyradlax, u povzann³ ³z kutka v kutok l³zhka, u zhaxlyvyx krykax, jak³ rozdyraly. Tak bazhalos’a t³la, tak bazhalos’a t³la l’uds’koho ³ nav³t’ ne ef³ru, ³ nav³t’ ne v³chnoho koxann’a... t³la. A pro stat’ bulo bajduzhe. Hospody, cholov³k vyjavyvs’a zamalym dl’a toho l³zhka. V³n buv nast³l’ky m³zernym, shcho ja ne mohla v³dshukaty joho, v³n vtopyvs’a u hlybyn³ kraplyny moho potu. ² tod³ ja obyrala zh³nok. Ja sp³znavala ¿x. ² chym hlybshe sp³znavala, tym b³l’she nenavyd³la. Vony vart³ cholov³k³v. Buly na mo¿m shl’axu ³ v³dvert³ samyc³, shcho b³l’she, n³zh plot’ — t³l’ky plot’... Zustr³chala ³ tonkyx ³ntel³´entok, povnyx ³ntelektual’nyx v³z³j. Hospody, ale ³ ¿m potr³bno bulo tak malo: plot³, krov³, nerv³v... A ostann’a bula maskul³n³zovana do k³nchyk³v pal’c³v: nosyla shyrok³ shtan³, kuryla dovh³ sy´ary ³ mat’ukalas’a p³sl’a kozhnoho slova. Ja bula dl’a nyx... ² zdavalos’a, shcho bahato daju, ³ zdavalos’a, shcho kladu t³lo, ³ zdavalos’a, shcho ja krashcha koxanka, ³ ruky n³zhn³, ³ vusta tepl³, ³ och³ — v serce. Ale p³d ranok tak merzly nohy...
S’ohodn³ u mo¿j k³mnat³ tyxo: n³ stohon³v, n³ kryk³v, n³ toho, shcho l’udy nazyvajut’ koxann’am. Ale bula odna mr³ja. Odna — ºdyna. Tepla, jak vran³shn³j son’achnyj zajchyk, jakyj zalazyt’ p³d kovdru ³ loskoche nohy. Ja pysala ¿j v³rsh³, ja z³rky v serce rozsypala, ja... ja... ja... ² moº¿ syly vystachylo b na zhytt’a. Ale ja vtopyla ¿¿ u lazn³ vnoch³, koly tyxo jshov doshch. Naj ne muchyt’s’a, naj ne znaº c’oho sv³tu. A pot³m zakryvaly dver³. Najl³psh³ druz³ dyvylys’a koso. Za mnoju krokuvalo bozhev³ll’a. A shche b³l’a hrudej prytulylas’a had’uka — zrada, ale ja ne bula samotn’oju. Ja tod³ shche sv’ato v³ryla, v³ryla u cej sv³t, nav³t’ takyj propashchyj. Xoch ³ zaraz, pevno, men³ daleko do dekadansu. Durnen’k³ l³kar³ skazaly, shcho ja xvora, shcho z³znajus’a u zlochyn³, jakoho ne ko¿la, shcho j trupa ne znajdeno, a, navpaky, ta, jaku oznachyla trupom zhyve, ta v dush³ vbyla. ² to — najh³rshe.
Ja dovho xvor³la. Lezhala oblychch’am do stel³ ³ roz’hl’adala v³zerunky shpaler. Kv³ty — trojandy... Jak to davno ja ne v³dchuvala ¿x zhyvoho duxu. N³, ne skarzhus’a. T³l’ky ja znaju, jak³ men³ potr³bno daruvaty, t³l’ky ja mozhu zrobyty ce najkrashche.
Ale u t³ dn³ ja v³ryla, shcho samotn³st’ — to najh³rshe. ² ne bulo pered kym rozklasty dushu na spektry, zm³shaty barvy sl’ozamy ne bulo pered kym. ² ja blukala k³mnatoju, vyhadujuchy najvrazhajuch³ sposoby su¿cydu. Ale bulo shkoda t³la. ² lyshalas’a t³l’ky odna vona — dusha. Pered Novym rokom pofarbuvala ¿¿ v rudyj kol³r, stala chekaty novoho tys’achol³tt’a dl’a kohos’, bo dl’a mene ³ sto rok³v — ce vzhe v³chn³st’. A sn³hu ne bulo. ² ne bulo pjanoho D³da Moroza. ² n³xto toho dn’a ne poklav podarunky p³d taku samu rudu, jak ³ moja dusha, jalynku. ² chomus’ pryhadalas’a mama. Mamo! Mamo... Nav³shcho dala ty sv³tu taku beztalannu zh³nku... Xto b mene shche pokatav na sanchatax, shchob z hory ³ vnyz let³ty, a tam u k³nc³ stojav bat’ko, a ja malen’ka, mov poroshyna, prol³taju m³zh joho nohamy... tatu! Chomu ty tod³ ne rozpov³v men³, shcho u sv³t³ vse pod³leno na dv³ d³ametral’n³ protylezhnost³ — cholov³che ta zh³noche. Mozhlyvo, tod³ ja obrala b jakus’ ³z stor³n ³ ne zavysla b u pov³tr³. Xto os’ahne mene?
Tak, tod³ ja vvazhala, shcho samotn³st’ — to smert’. A shche — tod³ ja l’ubyla Boha zhyvoho ³ v³ryla, shcho V³n krokuº poruch, doky ne zrozum³la, shcho nese mene na svo¿x ramenax... strazhdann’a.
Jak to bulo davno!
Kozhnomu bozhev³ll’u º sv³j vym³r. Ja dumala, lezhachy u l³karn³, shcho t³l’ky tut º v³l’n³ v³d Boha. ² ja koxala ¿x: blyz’ko sopuchyx napoleon³v ³ zhozef³n, h³tler³v ³ prosto prorab³v L’ox. A koly mene vypustyly, vyznavshy povne zdorov’ja, ja, zd³a´nostuvavshy vsesv³t, zrozum³la, shcho vony — najrozumn³sh³ l’udy. Vsesv³t zbozhevol³v. A pot³m vmerla v³ra. ² pochala zhyty tak, shchob n³de n³komu n³choho. ² pochala zhyty tak, shchob n³xto ne klav p³d sebe. Ale shche sv’ato nad³jalas’a ³ tyxen’ko shchoned³l³ xodyla do staro¿ Cerkvy ³ stavyla sv³chku pered ³konoju Spasytel’a. M³j mal’ovanyj Bozhen’ko! Jak to plakav Ty svo¿my masl’anymy sl’ozamy, na moju b³du dyvl’achys’, ³ plakala ja, ruky do ran tvo¿x tul’achy. Jak³ to my buly samotn³. A vs³m v³d nas potr³bno spas³nn’a, l’ubov. A my maly t³l’ky b³l’, ta po xrestu na horbax. Xto joho ponese? Pot³m ³ nad³ju vtratyla. Sporozhn³ly tvo¿ ramena, Bozhe. Nesy ³nshu.
² zachynylas’a u k³mnat³, ³ ne puskala n³koho do sebe. B³sylas’a, b³snuvalas’a, ta dush³ ne prodala.
Jak to lehko s’ohodn³ ja spohl’adaju vse te, shcho shche vchora peklo. Pevno, vyv³l’nylas’a v³d c’oho zhytt’a. Ale znaju, znaju, shcho v³ryty u shchos’ — taky treba ³ l’ubyty treba. ² jaku b ne obrav ty sered rel³´³j — Boh odyn. ² jak³ b usta ne c³luvav — smak odyn.
² s’ohodn³ lehko pyshu: tak bulo ³ tak bude. ² t³l’ky slovo, moº nevymovlene slovo varte toho, shchob prodovzhuvaty zhyty.
Немає коментарів:
Дописати коментар